Onderin mijn kledingkast staan
ze, helemaal achterin. Mijn Prada schoenen. De zilveren studs schitteren tegen
de zwarte ondergrond van het Italiaanse, soepele leer. Ze ruiken zelfs nog naar
vers leer, de lucht van het Wilde Westen, van koeien, paarden, zadels en mannen
met cowboylaarzen. Daar houdt de vergelijking ook direct op, want mijn Prada
pumps hebben verder geen enkele overeenkomst met het Wilde Westen. Ze zijn
elegant en chique met een hak van tenminste 10 centimer, die schuin afloopt in
een klein puntje als van een naald of stiletto. Waarschijnlijk vandaar de term
naald- of stilettohak. Ik zie mezelf al voor me op de prairie tussen de cowboys
op stilletohakken.
Mijn Prada’s zijn ook niet echt gemaakt
om mee op stap te gaan, om te dansen of om uberhaupt op te lopen, ze zijn eigenlijk
alleen om af en toe naar te kijken. Erop lopen is zelfs een ware marteling. Ik
heb ze namelijk iets te klein gekocht..... Zo herkenbaar voor iedere vrouw met
een schoenenfetish.
Toch trek ik ze zo nu en dan aan, even voor een uurtje, in de
hoop dat ik ze dan, tegen beter weten in, een beetje inloop. Maar wanneer ik die elegante, vrouwelijke
vorm dan over mijn voeten heenplaats, onderga ik een geestelijke metamorfose.
Ik voel me plots sexy, ik voel me Beyoncé, een ware mannenmagneet, sterk, oogverblindend
en onoverwinnelijk, met kilometerslange slanke benen waarmee ik soepel over de
rode loper paradeer. Ik ben op de Oscaruitreiking, camera’s flitsen om me heen
en fans verdringen zich om een glimp op te vangen van mij en mijn Prada’s.
Bekende actrices en fotomodellen kijken vol afgunst naar mijn meest waardevolle
bezit...
Maar dan....Mijn voeten zijn het
duidelijk niet eens met de veel te krappe maat 39,5 die ze omsluit en de ruim
10 centimeter hoge hak die toch mijn gehele gewicht moet dragen op slechts 1
vierkante centimer. Ze beginnen afgekneld te raken en mijn tenen voelen verkrampt
alsof een soort spontane artritis zich er meester van heeft gemaakt. De
betovering is direct verbroken en ik plof kermend op de bank. Niks elegants
meer aan mij. Ik ben weer terug in de realiteit.
Snel trek ik de hoge pumps uit en
direct beginnen mijn tenen te joelen van vreugde door de nieuw herwonnen
bewegingsvrijheid. Mijn voetbed is inmiddels zeker 1 centimer ingezakt en
kreunt onder mijn gewicht bij de eerst stap die ik nu schoenloos zet. De bal
van m’n voet voelt alsof ik zojuist op hete kolen of een spijkerbed heb
gelopen, waarschijnlijk allebei. Op mijn hiel is in een luttele 5 seconden
spontaan een megablaar ontstaan, die eruit ziet alsof ie elk moment kan
openbarsten om het zilte vocht te laten ontsnappen.
Wie mooi wil zijn moet pijn
lijden, zeg ik tegen mezelf, terwijl ik mijn gewonde en uiterst pijnlijke
voetjes toedek met het donzige schapenvachtje van mijn oh zo onelegante Uggs.
M’n Prada’s verdwijnen weer voor een aantal maanden onderin de kast. Alleen om
af en toe naar te kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten